Jak poradzić sobie z onychotillomanią i onychofobią?
Zobacz więcej

Jak poradzić sobie z onychotillomanią i onychofobią?

Onychotillomania i onychofobia to schorzenia dermatologiczne o psychogennej etiologii – należą zatem do grupy chorób psychosomatycznych. Główną rolę w ich powstawaniu i przebiegu pełnią czynniki psychologiczne, zwłaszcza stres, sytuacje konfliktowe czy frustracja. Wpływ na występowanie tych chorób mogą mieć również cechy osobowości pacjenta.

Ryzyko nowotworzenia u chorych z liszajem płaskim
Zobacz więcej

Ryzyko nowotworzenia u chorych z liszajem płaskim

Ryzyko nowotworzenia u chorych na liszaja płaskiego od lat jest tematem licznych dyskusji. Odnotowano korelację pomiędzy liszajem płaskim błon śluzowych jamy ustnej oraz okolicy sromu i rakiem kolczystokomórkowym (squamous cell carcinoma – SCC).

Fitoterapia a trądzik pospolity
Zobacz więcej

Fitoterapia a trądzik pospolity

Trądzik pospolity (acne vulgaris) to choroba jednostki włosowo-łojowej o bardzo dużym rozpowszechnieniu. Sugeruje się, że jest ona wynikiem rozwoju mechanizmów, które – po dokładnym zbadaniu pacjenta – powinny stać się celem leczenia m.in. insulinoodporności, kolonizacji Propionibacterium acnes czy dysbakteriozy jelitowej.

Związek pomiędzy spożyciem alkoholu i trądzikiem różowatym u kobiet
Zobacz więcej

Związek pomiędzy spożyciem alkoholu i trądzikiem różowatym u kobiet

Trądzik różowaty (rosacea) jest częstą chorobą skóry twarzy o złożonej i nie do końca wyjaśnionej etiologii, która najczęściej występuje u kobiet i mężczyzn w średnim wieku. Zmiany skórne mogą powodować znaczny defekt kosmetyczny. Znane są liczne czynniki zaostrzające przebieg choroby, m.in. stres, ciepło, promieniowanie UV, a także spożywanie alkoholu, nawet w niewielkich ilościach. Dane te pochodzą głównie z obserwacji klinicznych, brakuje natomiast obiektywnych badań epidemiologicznych, które je potwierdzają.

Leki antymalaryczne w terapii ziarniniaka obrączkowatego
Zobacz więcej

Leki antymalaryczne w terapii ziarniniaka obrączkowatego

Ziarniniak obrączkowaty to stosunkowo częsta, łagodna choroba skóry o niewyjaśnionej etiologii. Zmiany chorobowe mogę być ograniczone lub uogólnione i występują zarówno u osób dorosłych, jak i dzieci. Leczenie pierwszego rzutu obejmuje miejscowe preparaty glikokortykosteroidowe, krioterapię, a w postaciach z rozległym zajęciem skóry również fototerapię i fotochemioterapię. Okazuje się, że skuteczne mogą być również doustne leki antymalaryczne, o czym donoszą naukowcy na łamach najnowszego numeru Journal of American Academy of Dermatology (JAAD).

Czy terapia miejscowa jest skuteczna w piodermii zgorzelinowej?
Zobacz więcej

Czy terapia miejscowa jest skuteczna w piodermii zgorzelinowej?

Piodermia zgorzelinowa (pyoderma gangrenosum - PG) jest rzadką, ciężką chorobą zaliczaną do grupy dermatoz neutrofilowych. Głównym objawem są szybko postępujące i bardzo bolesne owrzodzenia skóry, najczęściej zlokalizowane na kończynach dolnych. U około połowy przypadków dermatozie towarzyszą inne schorzenia - najczęściej wrzodziejące zapalenie jelita grubego, nierzadko również reumatoidalne zapalenie stawów, nowotwory hematologiczne i inne. W terapii pierwszego wyboru stosuje się podawane ogólnie glikokortykosteroidy, cyklosporynę A i inne leki immunosupresyjne. Leczenie miejscowe uważa się za terapię wspomagającą.

Cechy kliniczne i immunologiczne półpaśca nawrotowego
Zobacz więcej

Cechy kliniczne i immunologiczne półpaśca nawrotowego

Półpasiec jest częstą manifestacją kliniczną reaktywacji latentnego zakażenia wirusem ospy wietrznej i półpaśca (Varicella-Zoster Virus – VZV), które nabywa się w dzieciństwie po przebyciu ospy wietrznej. Do choroby predysponują m. in. zaawansowany wiek, schorzenia współistniejące, immunosupresja, stres i przemęczenie. Uważa się, że nawroty półpaśca występują bardzo rzadko, ale w literaturze brakuje doniesień na ten temat.

Homozygotyczność HLA-Cw6 w łuszczycy
Zobacz więcej

Homozygotyczność HLA-Cw6 w łuszczycy

Od wielu lat wiadomo, że posiadanie allelu HLA-Cw6 predysponuje do łuszczycy typu  1, o wczesnym początku, która dotyka ludzi w młodym wieku i wykazuje tendencję do cięższego przebiegu klinicznego. Odwrotnie, typ 2 łuszczycy, niezwiązany z tym antygenem rozpoczyna się zwykle po 40. roku życia i ma nieco łagodniejszy obraz. Naukowcy z Islandii w kooperacji z Amerykanami opublikowali ostatnio bardzo ciekawe doniesienie o wpływie homozygotyczności HLA-Cw6 na pewne aspekty kliniczne łuszczycy.

Hidradenitis suppurativa – związek ze statusem socjoekonomicznym
Zobacz więcej

Hidradenitis suppurativa – związek ze statusem socjoekonomicznym

Hidradenitis suppurativa, czyli trądzik odwrócony jest stosunkowo często występującą, ropną chorobą skóry, która zajmuje okolice zawierające gruczoły potowe apokrynowe. Etiologia schorzenia jest nie do końca poznana. Większość przypadków choroby ma łagodny przebieg, jednak nierzadko ciężkie postacie stają się przyczyną znacznego obniżenia jakości życia pacjenta, a nawet jego niepełnosprawności. Na łamach Journal of American Academy of Dermatology (JAAD) opublikowano artykuł, w którym badano wpływ statusu socjoekonomicznego pacjentów na ryzyko zachorowania i obraz kliniczny trądziku odwróconego.

Związek pomiędzy atopowym zapaleniem skóry i ADHD
Zobacz więcej

Związek pomiędzy atopowym zapaleniem skóry i ADHD

Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest przewlekłą, zapalną dermatozą, która najczęściej dotyczy populacji dziecięcej. Choroba stanowi poważny problem zdrowotny w społeczeństwach krajów wysoko rozwiniętych. W piśmiennictwie publikowano już doniesienia o potencjalnym związku pomiędzy AZS i ADHD, jednak zagadnienie było dotychczas niedostatecznie zbadane. Naukowcy z USA przeprowadzili szeroko zakrojone badanie populacyjne, którego wyniki opublikowano ostatnio na łamach British Journal of Dermatology.

Ryzyko przetrwania objawów atopowego zapalenia skóry w wieku dorosłym
Zobacz więcej

Ryzyko przetrwania objawów atopowego zapalenia skóry w wieku dorosłym

Atopowe zapalenie skóry jest chorobą typową dla wieku dziecięcego. Początek objawów występuje najczęściej w okresie niemowlęcym oraz wczesnodziecięcym, a u zdecydowanej większości pacjentów choroba ustępuje w okresie dorastania. Badania dotyczące odsetka chorych, u których objawy AZS utrzymują się w wieku dorosłym, prezentowały zróżnicowane wyniki. Na łamach najnowszego numeru Journal of American Academy of Dermatology opublikowano wyniki meta-analizy, w której podjęto próbę wyjaśnienia tego zagadnienia.

Tofacitinib w miejscowej terapii atopowego zapalenia skóry
Zobacz więcej

Tofacitinib w miejscowej terapii atopowego zapalenia skóry

Atopowe zapalenie skóry to przewlekła dermatoza związana z obecnością zmian wypryskowych w typowych lokalizacjach, uporczywym świądem i często współistnieniem innych schorzeń z kręgu atopii. W terapii miejscowej stosuje się leki glikokortykosteroidowe i inhibitory kalcyneuryny. W najnowszym numerze British Journal of Dermatology opublikowano dane, które wykazują skuteczność miejscowego tofacitinibu w leczeniu atopowego zapalenia skóry.

Choroby autoimmunologiczne współwystępujące z bielactwem
Zobacz więcej

Choroby autoimmunologiczne współwystępujące z bielactwem

Bielactwo nabyte (vitiligo) należy do zaburzeń pigmentacji o nie do końca wyjaśnionej etiologii. W literaturze dostępnych jest niewiele badań na dużych grupach pacjentów, w których ocenia się częstość występowania schorzeń autoimmunologicznych wśród pacjentów cierpiących na vitiligo.

Łuszczyca i tętniaki aorty brzusznej
Zobacz więcej

Łuszczyca i tętniaki aorty brzusznej

Wiadomo, że chorzy z łuszczycą częściej niż reszta populacji cierpią na otyłość, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę typu 2 i zaburzenia profilu lipidowego krwi, które stanowią składowe zespołu metabolicznego. Dlatego pacjentów tych należy szczególnie uważnie obserwować pod kątem występowania tych zaburzeń i leczyć je, aby zapobiec przyszłym powikłaniom - w tym sercowo-naczyniowym, takim jak zawały serca i udary mózgu. Naukowcy donoszą o podwyższonym ryzyku rozwoju tętniaków aorty u pacjentów z łuszczycą, szczególnie z rozległym zajęciem skóry.

Naukowcy zidentyfikowali „gen młodości
Zobacz więcej

Naukowcy zidentyfikowali „gen młodości"?

Odnalezienie sposobu na zachowanie młodości jest od wieków pożądane przez człowieka. Wcześniejsze badania dowiodły, że za nasz wygląd odpowiedzialne są zarówno predyspozycje genetyczne, jak i czynniki środowiskowe. Niektóre analizy przemawiają również za tym, że wiek człowieka oceniany na podstawie jego wyglądu może również odzwierciedlać ogólne zdrowie, a nawet ryzyko śmierci. Badacze z Holandii odkryli gen, który jest częściowo odpowiedzialny za bardziej „młodzieńczy" wygląd.