Charakterystyka kliniczna tocznia rumieniowatego skórnego indukowanego przez leki

Charakterystyka kliniczna tocznia rumieniowatego skórnego indukowanego przez leki

Toczeń rumieniowaty układowy (SLE) należy do grupy chorób autoimmunizacyjnych o złożonej i nie do końca poznanej etiologii. W przebiegu choroby występują okresy remisji i zaostrzeń, występujących pod wpływem m. in. stresu, infekcji, ekspozycji na UV oraz leków. Spośród wielu odrębnych postaci klinicznych tocznia, podtypem najczęściej prowokowanym przez leki jest postać podostra (subacute cutaneous lupus erythematosus, SCLE). 

Petty i wsp. dokonali retrospektywnej analizy pacjentów ze skórną postacią tocznia rumieniowatego (n=31), hospitalizowanych na terenie Duke University Medical Center w latach 2007-2017. Poszukiwania zawężono do chorych płci męskiej, u których chorobę wyindukowała podaż leków (n=9) i tę grupę porównano do pozostałych pacjentów (n=22). Analiza statystyczna wykazała, że pomiędzy dwoma omawianymi grupami nie występowały różnice w zakresie obszaru zajęcia skóry, objawów ogólnych lub typu przeciwciał. Natomiast obserwowano je w aspekcie wieku pacjentów (zmiany polekowe w starszym wieku). Początek choroby dotyczył osób średnio w 43 r.ż., głównie po podaży leków przeciwnadciśnieniowych oraz inhibitorach pompy protonowej po upływie 6,5 tygodnia od momentu rozpoczęcia leczenia. Badaniem histopatologicznym u chorych z toczniem polekowym stwierdzano znacznie częściej obecność zmian o charakterze interface dermatitis.
Do ograniczeń badania należała niewielka grupa badawcza oraz niejasne kryteria diagnostyczne tocznia skórnego rumieniowatego o etiologii polekowej.
 

Na podstawie: Petty A.J., Cardones A.R., Marano A.L.: Analysis of clinical characteristics of drug-induced cutaneous lupus erythematosus in men. J Am Acad Dermatol. 2020; 83(5): 1455-1457.

Obraz Michal Jarmoluk z Pixabay