Postać donosowa butofanolu jako terapia ratunkowa świądu opornego na leczenie

Postać donosowa butofanolu jako terapia ratunkowa świądu opornego na leczenie

Przewlekły świąd, oporny na stosowane leczenie, stanowi duże wyzwanie dla lekarzy prowadzących. Z uwagi na niewielką liczbę dostępnych i zaaprobowanych przez Agencję Żywności i Leków (Food and Drug Administration, FDA) terapii, istnieje zapotrzebowanie na szybko działające leki, zakłócające cykl drapania i świądu. Mechanizm wyzwalania świądu co prawda nie jest całkowicie poznany, jednakże pojawiające się w ostatnim czasie doniesienia wskazują na istotną rolę receptorów opiodowych. 

Kwatra i wsp. opisali szybką poprawę kliniczną w zakresie złagodzenia dolegliwości świądowych po zastosowaniu naloksonu, podczas gdy w innych publikacjach wykazano, że stosowanie butorfanolu w formie terapii ratunkowej (agonista receptora opioidowego podtypu kappa i antagonista w stosunku do receptora podtypu mi) prowadziło do szybkiego ustąpienia świądu opornego na stosowane dotychczas leczenie.

W badaniu Khanna i wsp. z Johns Hopkins Itch Clinic, przeprowadzonego z udziałem 16 pacjentów z rozpoznaniem opornego na leczenie świądu, stosowano butorfanol w formie wziewnej w dawce 10 mg/mL, dawkowanie zwiększając do 6 razy na dobę w razie znaczącego nasilenia objawów. Wykazano, że w numerycznej skali WI-NRS dolegliwości początkowo były oceniane przez chorych na 9,78+/-0,15. Poprawę kliniczną, średnio po upływie 6,5 tygodnia odnotowano u 81% pacjentów. Średnia wartość WI-NRS oceniana w trakcie ostatniej wizyty kontrolnej utrzymywała się w granicach 5,38. U jednego chorego nie doszło do ustąpienia świądu, dwóch pacjentów nie zgłosiło się na wizyty kontrolne. Warto podkreślić, że pod wpływem leczenia zaobserwowano istotną poprawę wskaźników jakości życia (DLQI, SKINDEX) oraz skali nasilenia depresji Becka. Jedynie trzech uczestników badania zgłosiło działania niepożądane: bezsenność, apatię, uczucie pustki w głowie.

W podsumowaniu badacze zwrócili uwagę na skuteczność butorfanolu w formie terapii off-label świądu opornego na stosowane dotychczas leczenie. U podłoża efektywności leku być może leży jego zróżnicowany wpływ na receptory opioidowe. Do ograniczeń badania należały: niewielka grupa uczestników, otwarty charakter badania oraz nieprzestrzeganie przez pacjentów obowiązku wizyt kontrolnych. Niewątpliwie butorfanol należy do grupy substancji uzależniających, w związku z czym jego wdrażanie wymaga szczególnej ostrożności. Kluczowe jest prowadzenie dalszych badań w celu dokładnej oceny profilu bezpieczeństwa leku oraz wskazań do jego stosowania.

 

Na podstawie:

Khanna, R., Kwon, C. D., Patel, S. P., Belzberg, M., Williams, K. A., Khanna, R. i wsp.: Intranasal Butorphanol Rescue Therapy for the Treatment of Intractable Pruritus: A Case Series from the Johns Hopkins Itch Clinic. J Am Acad Dermatol 2020; 83(5): 1529-1533.



Obraz Kjerstin Michaela Noomi Sakura Gihle Martinsen Haraldsen z Pixabay