W wypełnionej po brzegi sali Audytorium Maximum (z udziałem władz UJ, miasta i województwa oraz rektorów uczelni krakowskich, przedstawicieli rządu, licznego grona kadry profesorskiej i studentów) prof. Maciej Małecki – dziekan Wydziału Lekarskiego – wygłosił laudację, której przytoczone fragmenty obrazują w zarysie sylwetkę i najważniejsze dokonania uhonorowanego: „Prof. dr hab. nauk med. Stanisław Majewski należy do grona osób najbardziej zasłużonych dla rozwoju nowoczesnej stomatologii w krakowskim ośrodku akademickim” – stwierdził na wstępie prof. Małecki. To właśnie za przyczyną Jego nadzwyczajnej aktywności i trwających kilkadziesiąt lat konsekwentnych starań Uniwersytet Jagielloński w jubileuszowym roku 600-lecia odnowienia wzbogacił się o nowoczesny obiekt, gdzie utworzone – wg organizacyjno-programowego projektu Profesora – jednostki stomatologiczne, tj. Instytut Stomatologii oraz Uniwersytecka Klinika Stomatologiczna, mogły rozpocząć nowy rozdział historii krakowskiej stomatologii uniwersyteckiej w warunkach, o jakich marzyły pokolenia polskich stomatologów. Drugim elementem zasługującym na szczególne uznanie w pracowitym życiu Pana Profesora są osiągnięcia naukowe i dydaktyczne, których jakość i rozmiary sytuują Go w gronie najwybitniejszych autorytetów współczesnej stomatologii” – podkreślił Pan Dziekan. I dodał, że ta wielopłaszczyznowa aktywność Profesora oraz osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i organizacyjne to wynik jego fascynacji pracą w najbardziej prestiżowym z polskich uniwersytetów, z równoczesnym otwarciem na kontakty i współpracę z wieloma naukowymi ośrodkami w kraju i zagranicą.
Przez pięćdziesiąt lat aktywnego życia zawodowego był Pan Profesor prawdziwie „człowiekiem uniwersytetu” – co dowodnie potwierdzają przytoczone tu fragmenty Jego uczelnianej biografii. Absolwent Szkoły Nowodworskiej w Krakowie (I Liceum Ogólnokształcące), której od wieków Uniwersytet Jagielloński patronował, po ukończeniu studiów na Wydziale Lekarskim Krakowskiej Akademii Medycznej oraz Asystenckich Studiów Przygotowawczych na UJ został w roku akademickim 1966/7 zatrudniony w Katedrze Protetyki Stomatologicznej ówczesnej Akademii Medycznej, a potem UJ, gdzie przeszedł wszystkie możliwe szczeble awansu akademickiego i naukowego, aż do tytułu profesora w dziedzinie nauk medycznych i stanowiska profesora zwyczajnego, które w swojej specjalności (protetyka stomatologiczna) uzyskał jako pierwszy w historii UJ. Równocześnie z uczelnianą działalnością naukową i dydaktyczną pracował jako praktykujący lekarz w ośrodkach pozaakademickiej służby zdrowia, pełnił funkcję ordynatora, początkowo w Państwowym Szpitalu Klinicznym, a następnie w Uniwersyteckiej Klinice Stomatologicznej, był też wykładowcą w Medycznym Studium Zawodowym, kształcącym techników dentystycznych i higienistki stomatologiczne. Do rzetelnego opanowania warsztatu pracy naukowej oraz pełnienia wielu ważnych funkcji uczelnianych i na forum ogólnokrajowym były szczególnie przydatne doświadczenia i obserwacje wyniesione z innych ośrodków, w których jako stypendysta odbywał zagraniczne szkolenia i staże naukowe; były to m.in.: State University of New York at Stony Brook, Boston University Medical Center, Loyola University Chicago, Univerzita Komenského (Bratysława), Instytut Szkolenia Podyplomowego (Brno), Tufts University – School of Dental Medicine (Boston), Klinika Stomatologiczna Uniwersytetu Karola (Praga), University of Melbourne – School of Dental Science (Australia). Kierując Katedrą i Instytutem, prowadził dwustronną współpracę z wieloma krajowymi, a także zagranicznymi ośrodkami stomatologii uniwersyteckiej i wybitnymi przedstawicielami tej specjalności we: Freiburgu, Brnie, Lwowie, Londynie, Pradze, Bostonie, Bratysławie i Goeteborgu oraz Melbourne, gdzie przebywał w ramach wspólnego programu badań i międzynarodowej współpracy.
Profesor Stanisław Majewski ma imponujący dorobek naukowy: jest autorem 500 publikacji w krajowych i zagranicznych czasopismach naukowych oraz ponad 25 opracowań książkowych, monografii i podręczników dla studentów, techników dentystycznych i lekarzy. Do szczególnych osiągnięć naukowych Profesora, które na trwale weszły do teorii i praktyki współczesnej stomatologii i medycyny, należą m.in.: udokumentowany badaniami naukowymi opis biocenozy jamy ustnej w normie fizjologicznej oraz jej zmian w stanach patologicznych, a w szczególności wyjaśnienie roli czynników infekcyjnych w etiologii jednostki chorobowej określonej przez autora jako „stomatitis prothetica”, kompleksowa ocena reaktywności żywego organizmu na implantowane dotkankowo dentystyczne stopy metali i tworzywa akrylowe, prowadzone pod patronatem WHO pionierskie badania epidemiologiczne nad występowaniem dysfunkcji skroniowo-żuchwowych, wprowadzenie klasyfikacji przypadków protetycznych w oparciu o stopień trudności diagnostyczno-terapeutycznych wraz z opracowaniem zasad tzw. etapowości postępowania rehabilitacyjno-rekonstrukcyjnego w praktyce protetycznej. A ponadto: współudział w badaniach nad polskim systemem implantów dentystycznych, wprowadzenie do praktyki stomatologicznej nowych metod leczenia w zakresie protetyki i implantologii (pierwsze w Polsce implantacje tytanowych wszczepów śródkostnych), a do polskiego piśmiennictwa współcześnie zdefiniowanego aparatu pojęciowego w zakresie gnatofizjologii i implantoprotetyki (jako nowych kierunków stomatologii interdyscyplinarnej), opracowanie technologii wytwarzania stopu dentystycznego i protetycznego tworzywa akrylowego, a także wprowadzenie do praktyki klinicznej nowoczesnych metod zabiegowych i modyfikacji wykonawstwa technicznego konstrukcji protetycznych oraz wielu oryginalnych rozwiązań przeznaczonych dla praktyki implantoprotetycznej. Niektóre z osiągnięć w zakresie klinicznej i laboratoryjnej praktyki stomatologicznej zostały zastrzeżone patentami, a inne były wyróżniane licznymi nagrodami naukowymi (m.in. Rektora UJ, Ministra Zdrowia, Komitetu Badań Naukowych, towarzystw naukowych i tokijskiej fundacji Shinoda).
Godny najwyższego uznania jest też ogromny dorobek wydawniczy Profesora jako niestrudzonego autora (najczęściej autora samodzielnego, ale też współautora) książkowych opracowań podręcznikowych, skryptów i monografii, z których korzystają kolejne pokolenia studentów stomatologii i lekarzy, zdobywając wiedzę, zawsze najbardziej aktualną, gdyż dzieła te ukazywały się systematycznie, zwykle w cyklu 1-3-letnim, od 1971 do 2014 roku. A oto tytuły wybranych 25 pozycji książkowych wg chronologicznej kolejności ich publikacji: Zarys podstaw teoretycznych protetyki dentystycznej (1971), Wkłady, korony i mosty protetyczne (1973), Kliniczna protetyka stomatologiczna (1975), Wybrane zagadnienia leczenia protetycznego (wsp. 1977), Stomatologiczne protezy ruchome (wsp. 1978), Protetyczne materiały naukowo-szkoleniowe (1988), Materiały do zajęć seminaryjnych (wsp. 1990), Informator Katedry Protetyki (wsp. 1992), Implantologiczny system śródkostnych śrub bikortykalnych (1993), Wszczepy dentystyczne – implantoprotezy zębowe (1994), Stany artykulacyjne żuchwy (1995), Propedeutyka klinicznej i laboratoryjnej protetyki stomatologicznej (1997), Protetyka stałych uzupełnień zębowych (1998), Biocenoza jamy ustnej w aspekcie protetyki (1999), Stomatitis prothetica – etiopatogeneza i leczenie (1999), Reaktywność tkankowa na materiały protetyczne (1999), Podstawy protetyki w praktyce lekarskiej i technice dentystycznej (2000), Kompendium wiedzy dla lekarza stomatologa – implantologia i protetyka (2001), Rekonstrukcja zębów uzupełnieniami stałymi (2005), Stomatologia praktyczna. Implantologia (wsp. 2004), Gnatofizjologia stomatologiczna – normy okluzji i funkcje układu stomatognatycznego (2007, 2009, 2012, podręcznik wydany także za granicą), Biomateriały, mechanika i eksperyment naukowy w stomatologii (wsp. 2011), Materiały i technologie współczesnej protetyki stomatologicznej (wsp. 2013), Rekonstrukcja zębów po leczeniu endodontycznym (wsp .2013), Współczesna protetyka stomatologiczna. Podstawy teoretyczne i praktyka kliniczna (2014).
Profesor Stanisław Majewski wypromował dwudziestu doktorów nauk medycznych, kilku doktorów habilitowanych i kilkudziesięciu specjalistów w dziedzinie stomatologii, protetyki i implantologii stomatologicznej. Jest członkiem rzeczywistym i honorowym wielu krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych, a także założycielem i redaktorem stomatologicznych czasopism naukowych (Stomatologia Kliniczna, Poradnik Stomatologiczny, Wiadomości Protetyczne, Magazyn Stomatologiczny, Implantoprotetyka). Ma szczególne zasługi w pracy na rzecz Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego, w którym przez kilka kadencji pełnił funkcję przewodniczącego Oddziału Krakowskiego, wiceprezesa Sekcji Protetyki i członka Prezydium Zarządu Głównego tego towarzystwa, na forum którego wygłosił kilkaset referatów naukowych i wykładów, jak również przez wiele lat prowadził cykl kursów doskonalących w ramach szkolenia specjalizacyjnego CMKP i kształcenia ustawicznego organizowanego przez izby lekarskie. W macierzystej uczelni pełnił liczne funkcje, jak m.in. przez 30 lat kierownika Katedry Protetyki (którą w 1990 roku przeprowadził z ul. Smoleńsk do nowych, zmodernizowanych Jego staraniem pomieszczeń przy ul. Syrokomli), prodziekana oraz pełnomocnika rektora UJ ds. organizacyjnych i inwestycyjnych w Collegium Medicum UJ, także pełnomocnika rektora AM (później UJ) ds. koordynacji prac projektowych i wykonawczych inwestycji centralnej pn. Instytut Stomatologii, przewodniczącego Rady Oddziału Stomatologii i Rady Studium Kształcenia Podyplomowego, a następnie dyrektora Instytutu Stomatologii i Uniwersyteckiej Kliniki Stomatologicznej, które to instytucje od podstaw zorganizował. Był ponadto członkiem wielu uczelnianych ciał kolegialnych, m.in. Senatu AM i UJ, Stałej Komisji Majątku i Finansów UJ oraz współzałożycielem Fundacji dla Wydziału Lekarskiego, Fundacji Rozwoju Protetyki Stomatologicznej, przewodniczącym Wydziałowej Komisji ds. Restrukturyzacji oraz Komisji Programowej studiów lekarsko-stomatologicznych i specjalizacyjnego szkolenia podyplomowego. Jest też założycielem i honorowym prezydentem Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Implantologii Stomatologicznej, członkiem Akademii Pierre Foucharda, wiceprezesem Europejskiego Towarzystwa Implantologicznego i Polskiego Towarzystwa Dysfunkcji Narządu Żucia, a przez kilkadziesiąt lat był organizatorem krajowych i międzynarodowych kongresów, konferencji i sympozjów naukowych. Wiele z nich to dzisiaj wydarzenia o randze historycznej w polskiej stomatologii, jak np. pierwsze polskie oraz środkowo- i wschodnioeuropejskie kongresy implantologiczne (Kraków, Brno, Zakopane, Gdańsk, Jurata, Lwów), konferencje naukowe Sekcji Protetyki PTS, kongresy UMEA oraz unikatowe w skali kraju (a organizowane corocznie przez 22 lata) „zakopiańskie” sympozja naukowo-szkoleniowe stomatologów praktyków z konkursową Sesją Młodych Pracowników Nauki. Równocześnie przez wiele lat był Pan Profesor konsultantem krajowym w dziedzinie protetyki stomatologicznej (wcześniej członkiem zespołu specjalistów krajowych Ministerstwa Zdrowia), organizatorem i przewodniczącym Komisji Państwowych Egzaminów Specjalizacyjnych oraz ekspertem sejmowej i senackiej Komisji Zdrowia, a także członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów (naukowych) przy Radzie Ministrów i Odwoławczej Komisji Bioetycznej Ministerstwa Zdrowia.
Wyliczanie licznych funkcji Profesora nie byłoby celowe, gdyby nie fakt, że pełnienie każdej z nich zaowocowało konkretnymi osiągnięciami – korzystnymi zarówno dla rodzimej uczelni, jak też dla nauk medycznych w wymiarze ogólnym. I tak np. jako przewodniczący Komisji ds. Restrukturyzacji Stomatologi opracował nową koncepcję programu i organizacji studiów stomatologicznych z ich dostosowaniem do wymogów przewidzianych stosownymi dyrektywami UE, jako pełnomocnik rektora UJ wynegocjował z władzami województwa umieszczenie Kliniki Chirurgii Szczękowej (wykwaterowanej z pomieszczeń zakonnych przy ul. Kopernika) w oddawanym wówczas do użytku Szpitalu im. Rydygiera, a jako dyrektor Instytutu Stomatologii doprowadził do utworzenia nowych jednostek (katedr, zakładów i pracowni) w ramach dostosowania krakowskiej stomatologii do ogólnokrajowych norm z uwzględnieniem specjalizacji we wszystkich dziedzinach stomatologii i standardów organizacyjnych obowiązujących w uniwersytetach zagranicznych. Wcześniej jednak – wobec braku uczelnianej bazy lokalowej dla zakładów i klinicznych poradni specjalistycznych – podjął skuteczne starania o uzyskanie powojskowego budynku koszarowego w centrum miasta, a następnie jako pełnomocnik rektora koordynował całością prac projektowych i wykonawczych tej inwestycji tj. rozbudowy, modernizacji i wyposażenia obiektu z jego dostosowaniem do potrzeb wszystkich jednostek stomatologii akademickiej (rozproszonych dotąd w różnych częściach miasta w prowizorycznych pomieszczeniach starych kamienic czynszowych). Po zakończeniu tej inwestycji w roku 2000 Profesor został pierwszym dyrektorem Instytutu Stomatologii, który od podstaw zorganizował i doprowadził do stanu uznanego za najnowocześniejszą placówkę stomatologii uniwersyteckiej (także w opinii gości zagranicznych), na której wzorowało się wiele innych uczelni w Polsce, modernizujących swoje jednostki stomatologiczne.
I co charakterystyczne – przypomniał Pan Dziekan – uczelniana aktywność Profesora nie ograniczała się do samej stomatologii, o czym świadczy m.in. fakt, że pełniąc funkcję pełnomocnika rektora UJ ds. organizacyjnych w CM, przeprowadził gruntowną reorganizację struktur administracyjnych dotychczasowej Akademii Medycznej, dostosowując je do nowych warunków funkcjonowania w ramach uniwersytetu jako jednej uczelni po 1993 roku. Był też wówczas współorganizatorem Szkoły Medycznej dla Obcokrajowców i studiów niestacjonarnych na Wydziale Lekarskim, które z czasem wg tego wzoru stały się trwałym elementem organizacji studiów także w innych krajowych uczelniach medycznych. Natomiast jako pełnomocnik rektora UJ ds. inwestycyjnych przyczynił się do stopniowego wykupu terenu pod Szpital Uniwersytecki w Krakowie-Prokocimiu (15 ha) oraz przewodniczył zespołowi opracowującemu koncepcję budowy nowego Szpitala Uniwersyteckiego, co w ramach planu rozwojowego UJ zostało zatwierdzone uchwałą Senatu UJ nr 23/97/98 (z 3.06.1998 r.) i po późniejszych modyfikacjach i aktualizacji stało się podstawą zatwierdzenia przez władze państwowe realizowanej obecnie inwestycji centralnej dla Szpitala Uniwersyteckiego w ramach tzw. Campusu Medycznego UJ w Prokocimiu (również ta nazwa została wówczas zaproponowana przez Profesora).
Natomiast jako przykład osiągnięć prof. S. Majewskiego na szczeblu ogólnokrajowym warto przypomnieć, że to właśnie z Jego inicjatywy (jako eksperta sejmowej i senackiej Komisji Zdrowia) Sejm uchwalił dla wszystkich uczelni medycznych ustawową gwarancję budżetowego finansowania dydaktyki połączonej z udzielaniem świadczeń zdrowotnych (czego do 1999 r. nie było), a opracowania Profesora (jako konsultanta krajowego) dotyczące podstaw programowych szkolenia studentów i podyplomowych studiów specjalizacyjnych w dziedzinie protetyki stomatologicznej zostały przyjęte i są dotąd powszechnie obowiązujące. Nie do przecenienia jest też praca Profesora jako przez 10 lat członka, a potem eksperta Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów, która znacznie przyczyniła się do zapewnienia ustawowych limitów –będącej wciąż w stanie liczebnego deficytu – kadry samodzielnych pracowników nauki w uczelniach prowadzących kierunek studiów stomatologicznych.
Dlatego nie tylko w naszym uniwersytecie, ale również w skali krajowej Profesor – jako autor znakomitych podręczników, pionier implantologii stomatologicznej w Polsce, twórca nowoczesnego modelu organizacji uczelnianych jednostek stomatologicznych, wspaniały wykładowca, redaktor czasopism naukowych, recenzent i promotor awansu akademickiego kadry stomatologicznej na terenie całego kraju, a przy tym sprawny organizator życia naukowego i kierownik zespołów badawczych realizujący ważne projekty badawcze finansowane w drodze konkursów (granty) oraz współtwórca współczesnej protetyki stomatologicznej – jest zaliczany do ścisłego grona liderów współczesnej stomatologii uniwersyteckiej.
Co zaś do jubileuszu pięćdziesięciolecia, to Profesor zapytany (w rozmowie prywatnej), czy nie czuje się zmęczony tak intensywną pracą przez 50 lat, odpowiedział:
Jakie 50? Ja zawsze pracowałem na dwa etaty, jeden na uczelni i w szpitalu, drugi początkowo w różnych przychodniach, a potem (i do dzisiaj) w praktyce prywatnej – tak że na owo ciągłe pisanie, bieżące studiowanie, promowanie, recenzowanie, redagowanie itp. pozostawała jedynie spora część nocy oraz święta i urlopy. A więc w prostym przeliczeniu to nie 50, a jakby 100 lat. I nie jestem w tym jakimś nadzwyczajnym wyjątkiem, należę bowiem do tej grupy mojego pokolenia, która zaczynała od zera, a z domu wynosiła przekonanie, że prawdziwe wartości w życiu tworzy nauka i mozolna praca – i z tym wychodziło się w świat. Poszedłem więc drogą, która stwarzała szersze możliwości realizowania życiowych ambicji niż wyłącznie „przychodniana praca przy fotelu” – wówczas były to katedry i kliniki akademickie. Pewnie, że tę możliwość i ten zaszczyt pracy naukowej i dydaktycznej, a też honor bycia tytularnym profesorem, trzeba było opłacić pracą na tzw. cały zegar (aby zapewnić sobie i rodzinie w miarę godne utrzymanie), ale i dzisiaj z przekonaniem mogę powtórzyć, że był to wybór dobry. Jeśli zaś chodzi o moje działania organizacyjne (uczelniane i krajowe), to sądzę, że jest to kwestia jakiejś społecznej postawy, a też temperamentu i pewnie ambicji w dążeniu do tworzenia czegoś ważnego. I choć niekiedy było ciężko, to jednak miałem wiele szczęścia, pozyskując wsparcie ludzi życzliwych i pomocnych, za co szczerze dziękuję. A co do zmęczenia, to dzięki Bogu nadal czuję się dobrze i jeszcze wiele mogę… Bo moje życie to działanie – to praca, której wszystko zawdzięczam i ją lubię (lubiana, nawet jeśli w nadmiarze, męczy mniej). Cieszyła mnie praca ze studentami, współpracownikami i pacjentami, bo też ich samych lubiłem – mając również radość z tego, że jestem im pomocny i potrzebny. Natomiast pisanie, kiedy mi coraz lepiej wychodziło, stało się zajęciem wciągającym, pożyteczną przyjemnością; podobnie jak prowadzenie badań naukowych i uczenie tego moich asystentów, doktorantów i habilitantów, których w tym celu zapraszałem nawet do naszego domu w Krakowie lub campingu na Sądecczyżnie. Nie chciałbym jednak, aby wyszło, że moje życie składało się i składa wyłącznie z jakiejś bezustannej uczelniano-lekarskiej harówy, bo jak wiadomo to do różnych pozamedycznych działań, także rozrywkowych czy towarzyskich wyczynów zawsze byłem, a też nadal jestem chętny. Przecież, jak się dobrze zorganizować, to musi być jeszcze miejsce na korzystanie z tego, co proponuje otaczający świat, kultura, przyroda itd. – życie wówczas staje się pełniejsze, ciekawsze.
Natomiast odnośnie do tego zaszczytnego odznaczenia, to wprawdzie mój wybitny przyjaciel Janek Nowicki powiada, że każdy w tym wieku medal to kolejny „gwóźdź do trumny” – dla mnie to jednak satysfakcja. Bo w przeszłości z tym uznaniem bywało różnie, a to jest doprawdy obiektywne potwierdzenie (przez Radę Wydziału, Rektora i Senat Uniwersytetu), że był w tym moim życiu i działaniu jakiś sens, że został jakiś ślad, że było warto! A jeżeli idzie o te gwoździe, to mam ich już trochę, a najbardziej sobie cenię te, które zaznaczają moje ślady na tej ziemi, czyli: mój Kraków („Honoris Gratia” od Prezydenta miasta), moja Sądecczyzna („Krzyż Zasługi” od Rady Powiatu), mój Uniwersytet (odznaczenie od Senatu UJ) i moja Polska (Kawalerski i Oficerski Krzyż Orderu „Polonia Restituta” od Prezydenta RP). Jest więc jakiś symboliczny komplet, ale... jeszcze wiele przed nami – kończy nasz zacny Rozmówca z nutką refleksyjnej zadumy.
W ogólnym dorobku Profesora z pewnością imponują Jego osiągnięcia: naukowe, dydaktyczne, lecznicze i organizacyjne. Jednak to, co na zawsze będzie wiązać się z Jego twórczą obecnością w naszym Uniwersytecie, to przygotowanie trwałych podstaw do dalszego rozwoju specjalności stomatologicznych, poprzez realizację ważnej dla uczelni i całego makroregionu inwestycji przy ul. Montelupich w Krakowie oraz zorganizowanie tam od podstaw nowoczesnego ośrodka uniwersyteckiej stomatologii. Ma to szczególne znaczenie, ponieważ to właśnie Uniwersytet Jagielloński był kolebką tej specjalności w Polsce, a wobec braku własnej bazy lokalowej w latach poprzedzających tę inwestycję rozważano nawet likwidację tego kierunku studiów w naszej uczelni – kiedy właściciele kamienic czynszowych na przełomie lat 80. i 90. XX wieku wykwaterowywali jednostki stomatologiczne ówczesnej Akademii Medycznej z zajmowanych dotąd pomieszczeń. Dlatego Pan Dziekan w podsumowaniu laudacji przypomniał oczywistą prawdę stwierdzając, że: „nie byłoby nowoczesnego Instytutu i Kliniki Stomatologicznej w naszym Uniwersytecie, gdyby nie pasja i ustawicznie przez lata podejmowane przez Profesora Majewskiego działania, których celem było zrealizowanie inwestycji dla bezdomnej dotąd stomatologii i jej zorganizowanie na poziomie, który odpowiada ambitnym wyzwaniom współczesności. Tym szlachetnym, lecz jakże trudnym do osiągnięcia celom – oprócz wyjątkowo intensywnej pracy naukowej (przeciętnie 10 publikacji naukowych w każdym roku), dydaktycznej (szkolenie studentów i lekarzy oraz co dwa lata nowy podręcznik, skrypt lub monografia) i leczniczej na rzecz niezliczonej liczby pacjentów – poświęcił Profesor życiową aktywność i godne najwyższego uznania zaangażowanie przez cały okres 50-letniej pracy. A było to zaangażowanie na wskroś owocne, które z czasem przyniosło konkretne efekty, dzięki bowiem wysiłkom Pana Profesora krakowska stomatologia uniwersytecka od 2000 roku funkcjonuje w warunkach godnych jej ponad 200-letniej tradycji, uzyskując najwyższe oceny w rankingu krajowych uczelni medycznych” – stwierdził na zakończenie Pan Dziekan prof. Maciej Małecki. Natomiast JM Rektor prof. Wojciech Nowak (wręczając prof. Stanisławowi Majewskiemu odznaczenie i stosowny dyplom) dodał, że poprzez to w pełni uzasadnione uhonorowanie najwyższą godnością Alma Mater Pan Profesor dołączył do ekskluzywnego grona najbardziej zasłużonych osobistości w długiej historii Uniwersytetu Jagiellońskiego.
My zaś, jako środowisko stomatologii uniwersyteckiej, również czujemy się tym faktem wyróżnieni i zaszczyceni, a Panu Profesorowi – naszemu Mistrzowi i Przyjacielowi, pozostając ze szczerą wdzięcznością – serdecznie gratulujemy!
Prof. dr hab. Joanna Zarzecka, Dyrektor Instytutu Stomatologii Uniwersytetu Jagiellońskiego
Dr hab. n. med. Grażyna Wiśniewska, Kierownik Katedry i Zakładu Protetyki Stomatologicznej Instytutu Stomatologii UJ w Krakowie
Zdjęcia: pixabay.com, z archiwum redakcji i z archiwum Autorek
